Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Ηλιθιότητα και Αγένεια (Η&Α) = Εγγυημένος Νευρικός Κλονισμός

Δεν ξέρω τί συμβαίνει τον τελευταίο καιρό αλλά νομίζω ότι έχουμε κατακλυστεί από αγενείς και ηλίθιους. Έχω φρικάρει. Όλοι ξέρουμε ότι το είδος δε σπανίζει και συνήθως η ηλιθιότητα με την αγένεια πάνε πακέτο, μα τώρα τελευταία έχω μείνει άφωνη. Είναι καιρός τώρα που κρατιέμαι να μην ανοίξω το στόμα μου γιατί αν το κάνω δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το ξανακλείσω και αν θα σωθεί κανείς!
Έχω βαρεθεί αυτό τον σούπερ συνδυασμό (Η&Α). Δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Βλάπτει σοβαρά την υγεία. Υπάρχουν βέβαια διάφορα στάδια, όπως για όλες τις αρρώστιες. Από τον κλασικό τύπο που πέφτει πάνω σου στο δρόμο και σου τη λέει κι από πάνω μέχρι αυτούς που πραγματικά κόντεψαν να σε σκοτώσουν γιατί παραβίασαν ολόκληρο τον Κ.Ο.Κ. και βγαίνουν και από το αυτοκίνητό τους και αρχίζουν και σου ουρλιάζουν στα μούτρα.
Τώρα γιατί αυτές τις ημέρες εγώ πέφτω όλο σε τέτοιους τύπους δε γνωρίζω. Μου έτυχαν όλα.

Ο κλασικός τύπο στο σούπερ μάρκετ που βάζει κάθετα το καροτσάκι στο διάδρομο και ο οποίος σου τη λέει όταν του ζητάς ευγενικά να περάσεις. (Κρατήθηκα, δεν είπα τίποτε).

Η μαντάμ που μπαίνει σε ένα σκαστό από κόσμο λεωφορείο με καμιά δεκαριά σακούλες και σε σπρώχνει. Κι εσύ κρατιέσαι να μην της την πεις, παρόλο που κάτι αιχμηρό σου χώνεται στη γάμπα και ένα μπουκέτο σέλινο μπαινοβγαίνει στο μάτι σου. Γιατί τα λαχανικά είναι ευαίσθητα και δε θέλει να τα πατήσουν και τα κρατά ως τη φλόγα το άγαλμα της ελευθερίας. Τελικά αντί να ευχαριστεί που δεν της είπα τίποτε, μου την είπε ότι δεν προσέχω καθόλου και θα της καταστρέψω τα ψώνια. (Κρατήθηκα. Είπα μόνο ότι δεν πάμε καλά και κατέβηκα στην επόμενη στάση. Η άλλη επιλογή ήταν να πετάξω αυτή έξω απ' το λεωφορείο).

Ο καθυστερημένος υπάλληλος. Για κάποιο λόγο, όταν βλέπουμε κάποιον πίσω από ένα γραφείο πιστεύουμε ότι έχει ένα βασικό IQ. Μέγα λάθος. Πήγα λοιπόν σε μια υπηρεσία να φτιάξω κάτι χαρτιά για τα οποία ήταν σημαντικό η χώρα σου να ανήκει στην ευρωπαϊκή ένωση. Διευκρίνηση: μένω εξωτερικό. Κι εδώ είναι που ο συνδυασμός (Η&Α) με χτύπησε αλύπητα. Γιατί καλά από τη μία να μη γνωρίζει ο υπάλληλος ότι η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ -τρομάρα μας- αλλά δεν πίστευε ούτε εμένα ούτε τους συναδέλφους του. Κι επειδή είμαι και τυχερή μόνο αυτός εκεί μέσα μπορούσε να φτιάξει τα χαρτιά που χρειαζόμουν και ο προϊστάμενός του απουσίαζε. Αποφάσισα λοιπόν να φύγω και να επιστρέψω την επόμενη που θα ήταν στο γραφείο ο προϊστάμενος, μετά από τη συμβουλή ενός υπαλλήλου. Κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή έγινε ένας χαμός άλλα κόλπα. Ο τύπος προσβλήθηκε και άρχισε να με βρίζει λέγοντάς μου ότι είμαι μια ψεύτρα και ότι πήγα εκεί μόνο και μόνο για να τον προσβάλω-γιατί όλοι λατρεύουμε να πηγαίνουμε τις δημόσιες υπηρεσίες- και μετά με στρίμωξε σε μια γωνία ρωτώντας με επανειλημμένα ποίος με έστειλε σε αυτόν. Τρόμαξε το μάτι μου. Ευτυχώς τον μάζεψαν οι συνάδελφοι εξηγώντας μου ότι έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Πείραζε να τον βάλουν σε ένα γραφείο που δε θα είχε επαφή με κόσμο; Η ηλιθιότητα που λέγαμε! (Εδώ κι αν κρατήθηκα. Αυτόν μπορούσα να τον κάνω να χάσει τη δουλειά του).

Για κάποιο μυστήριο λόγο όλο τέτοια μου συμβαίνουν αυτές τις ημέρες, αλλά εκεί που πραγματικά δεν άντεξα άλλο ήταν όταν εδώ και μερικές ημέρες ένας φίλος μου, χωρίς λόγο έγινε εξαιρετικά αγενής μαζί μου. Απίστευτα άσχημη συμπεριφορά. Την πρώτη φορά δεν είπα τίποτε. Τη δεύτερη του είπα ότι δεν είναι ευγενικός ο τρόπος που μου φέρεται, όταν στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τον στείλω στο διάολο και τελικά σήμερα το πρωί το εξευτέλισε εντελώς. Ε εντάξει. Αυτή τη φορά του την είπα αλλά ειλικρινά πολύ "μαζεμένα" περιγράφοντάς του τη συμπεριφορά του και του ζήτησα να μου εξηγήσει την αιτία αυτής της συμπεριφοράς. Απάντηση: "Όχι εγώ δεν τα είπα αυτά". Έλα που μένουμε όμως σε διαφορετικά κράτη κ επικοινωνούμε μέσω msn. Έκανα λοιπόν μια ωραία αντιγραφή και επικόλληση από το ιστορικό και του τα έστειλα. Απάντηση; Καμία. Επέμεινα να ζητώ απάντηση και τελικά την πήρα :"Δεν έχω τίποτε άλλο να πω. Με ενοχλείς"!!!!! Ε εντάξει. Αυτό ήταν. Τα πήρα και τον ξέχεσα και πάραυτα κρατήθηκα να μην του γράψω όλα όσα θα άξιζε. Βλέπω να μπαίνει και αυτός στη λίστα με τα άτομα που πρέπει να βγάλω από τη ζωή μου. Άλλη μια ευκαιρία έχει. Μετά τέλος. Διότι μία που παρουσιάζει κάποιος τα συμπτώματα (Η&Α) είναι καταδικασμένος να χειροτερεύσει και να βασανίζει τους γύρω του μέχρι θανάτου. Μερικοί πάλι καταφέρνουν να βασανίζουν τον κόσμο και μετά θάνατον. Αν όχι οι ίδιοι, οι συγγενείς τους, αλλά γι αυτό θα γράψω κάποια άλλη στιγμή.


DON'T BE POLITE WITH IDIOTS.THEY'RE DANGEROUS. JUST RUN AWAY!


Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Σταμάτης ο Χωριάτης!

   Έχω καιρό, όχι μονο να γράψω κάτι, μα και να μπω γενικώς σε οποιοδήποτε ιστολόγιο. Αυτό σημαίνει ότι θα διαβάζω με τις  ώρες σήμερα γιατί υπάρχουν κάποια άτομα που γράφουν υπέροχα. Δεn έγραψα κάτι γιατί τίποτε δεν άλλαξε. Τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν στραβά και δε βλέπω γιατί να τα καταγράψω κιόλας. Είναι αρκετό που τα ζω.

   Αλλά έχω ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι εντελώς μάταιο και χωρίς σημασία. Κι εδώ κολλά ο τίτλος! Σταμάτης. Ένα όνομα μια εγγύηση!!!
   Ο Σταμάτης με βρήκε στο φατσοβιβλίο (facebook). Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν έδωσα σημασία. Ένας ‘φίλος’ ακόμη! Όταν λοιπόν δέχομαι κάποιον ως φίλο μου συνήθως κοιτάζω το profile του και τις φωτογραφίες του τόσο από περιέργεια οσο και για να καταλάβω αν τον γνωρίζω στην πραγματική ζωή γιατί δε θυμάμαι ονόματα.  Το ίδιο έκανα και με το Σταμάτη. Μορφή το παιδί. Φωτογραφίες δεν είχε και ούτε έχει και κάθε μέρα προσθέτει νέους ‘φίλους’ ή για να είμαι ειλικρινής μόνο ΄φίλες’.
   Δε θα έδινα καμία σημασία αν δεν μου έστελνε πολλά, μα πολλά μηνύματα! Τον χαρακτηρισμό χωριάτης (εννοείται στη νοοτροπία, μην παρεξηγηθώ) τον απέκτησε με όλη την αξία του.Μετά το πρώτο μήνυμα που ήταν απλά το κλασικό τι κάνεις και τα σχετικά άρχισε να δείχνει με πολλή υπερηφάνεια τι διαμάντι είναι.Κατ' αρχάς άρχισε να με φωνάζει μωρό μου, αγάπη μου και τα σχετικά-που καλό είναι να μην αναφέρω. Να μην ξεχάσω να πω ότι οι δικές μου απαντήσεις ήταν κρύες και τυπικές. Στο δεύτερο μήνυμα ήθελε να του δώσω το νούμερό μου και όταν του είπα ότι τρέχει στην αρχή με παρακάλεσε και μετά τα πήρε στην κράνα. Τρελά νεύρα. Δεν μπορούσε και δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει πως κάποια δε λιώνει μπρος στη γοητεία του! Σκέφτηκα προς στιγμήν να τον στείλω στο δ....ο, αλλά μετά αποφάσισα να διασκεδάσω!!!
    Οι χάρες του Σταμάτη είναι πολλές. Κατ' αρχάς για να καταλάβεις τί γράφει πρέπει να διαβάσεις την ίδια πρόταση χίλιες φορές γιατί αυτός και η ορθογραφία φαίνεται ότι δεν έχουν γνωριστεί. Πώς το τελείωσε το σχολείο ένας Θεός το ξέρει. Αν δε, γράψω καμιά δύσκολη κατ' αυτόν λέξη είναι λες και μιλώ κινέζικα. Φέρεται λες και μιλά σε επαγγελματία -φαντάζομαι δε χρειάζεται να διευκρινίσω τον τομέα εργασίας- και απορεί γιατί δεν πέφτω στα πόδια του! Και φυσικά έχει το χαριτωμένο χαρακτηριστικό εκεί που του μιλάς να εξαφανίζεται. Αν του κάνεις παρατήρηση γι' αυτό τρελαίνεται και συνήθως ξανα-εξαφανίζεται. Α και να μην ξεχάσω το βασικό. Είναι ο άντρας ο πολλά βαρύς που δεν ανέχεται να μιλάς με άλλους. Επίσης μου έκανε τις βαρυσήμαντες δηλώσεις ότι είναι τρελός μαζί μου και θέλει  να φτιάξει τη ζωή του -κι αυτή μαζί μου-και φυσικά ότι με γουστάρει τρελά και τον κα....ω απίστευτα και πάνω απ' όλα ότι με αγαπάει και ότι θα κάνει οτιδήποτε για να με κερδίσει.
   Το ξέρω ότι δε φαίνονται αστεία όλα αυτά γιατί υπάρχουν στιγμές που κι εγώ τσαντίζομαι απίστευτα και λέω ότι θα τον μπλοκάρω, αλλά μετά σκέφτομαι ότι έχει την πλάκα του να βλέπεις πόσο γελοίος είναι κάποιος που πιστεύει ότι είναι τρελός τύπος και ότι όλες οι γυναίκες θα έκαναν τα πάντα γι αυτόν.
Για να πω την αλήθεια έχω μεγάλη περιέργεια να δω τη φωτογραφία του. Κάτι μου λέει ότι θα έχει τα χάλια του. Δεν εννοώ ότι θα είναι άσχημος, μπορεί να είναι και ωραίος ή τέλος πάντων κάπου στο μέσο όρο άλλα νομίζω ότι από τη φωτογραφία θα ΄φέγγει’ όλη η ευφυΐα και η νοοτροπία του. Αν και δε νομίζω τελικά να μου κάνει την τιμή να τον θαυμάσω! Μήπως να γίνω ζεστή στις απαντήσεις μου και να δείξω ότι δεν μου είναι τόσο αδιάφορος; 
   Και πριν να τελειώσω αυτό το αφιέρωμα στο θεϊκό  Σταμάτη να τονίσω ότι λέει τόσα πολλά ψέμματα που πέφτω από την καρέκλα από τα γέλια. Αλλά μη σκέφτεστε άσχημα για το Σταμάτη! Για όλα φταίει ο ανιψιός του που χρησιμοποιεί τον υπολογιστή του!!   


Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Πόσα θες να μας τρελάνεις;

  Το πρώην άλλο μου μισό, έχει βαλθεί να με αποτρελάνει! Έχω που 'χω τα χάλια μου. Γιατί τώρα είμαστε στη φάση "φίλοι". Ο Θεός να το κάνει φιλία αυτό! Ναι φυσικά, τα θέλω και τα παθαίνω γιατί δεν μπορώ να τον βγάλω εντελώς από τη ζωή μου και λέω ότι θα συνηθίσω να τον βλέπω διαφορετικά. Έλα όμως που μέσα μέσα δεν αντέχω και τα παίρνω κανονικά και του λέω από την αρχή όλα όσα με έκανε να περάσω, αλλά εκεί που πραγματικά εξοργίζομαι είναι όταν μου λέει: "μα γιατί θυμάσαι συνέχεια το παρελθόν"; Παρελθόν; Για ποιόν; Γι' αυτόν φυσικά. Γιατί για εμένα πιο παρόν δε γίνεται. Όταν ακόμη νιώθεις τον πόνο να σου σκίζει τα σωθικά, δεν το λες έτσι εύκολα παρελθόν! Για εμένα θα παρέλθει όταν ο πόνος μαλακώσει, όταν οι μνήμες θα είναι οι καλές στιγμές.
   Μετά λέει ότι καταλαβαίνει πόσο με πόνεσε και ότι σύντομα θα μου αποδείξει πόσο πολύ με νοιάζεται έστω και αν τώρα πια μπορεί να το κάνει μόνο ως φίλος-και πριν μόνο ως φίλος μπορούσε να με νοιάζεται μόνο που ξέχασε να μου το πει. Έχει μήνες τώρα που το λέει και κάθε φορά το ίδιο τραγουδάκι παίζει στο μυαλουδάκι μου (το υποκοριστικό δεν είναι χαριτωμενιά γιατί οι νευρώνες μειώνονται μέρα με τη μέρα) "...λόγια, λόγια, λόγια. λόγια ψεύτικα...". Το καλύτερο βέβαια είναι ότι την επόμενη ημέρα, γιατί ούτε μέρα δε χάνεται παρόλο που εγώ δεν τον ψάχνω ποτέ, μου μιλά λες και δεν έγινε τίποτε και με ρωτά πώς είμαι και δεν ξεχνά ποτέ να μου πει πόσο του λείπω!!!
   ΟΚ, από τη μεριά μου είναι μαζοχισμός πέντε αστέρων! Αυτός όμως γιατί το κάνει αυτό; Ξέρει πολύ καλά ότι επανασύνδεση δεν παίζει. Αυτός έφυγε.
   Άγνωστοι αι βουλαί του κυρίου (χωρίς κεφαλαίο κ)!
 

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Φτάνει, φτάνει, φτάνει



Παράπονο πικρό πάλι με πιάνει.
Μου λείπει τόσο πολύ ο πατέρας μου. Όλα να τα αντέξω, μα αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη.

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Ψάριαααααα...

  Εγώ και τα όνειρα δεν είχαμε ποτέ καλή σχέση! Δε θέλω να βλέπω όνειρα, μα μιας και αυτό είναι αδύνατο δε θέλω να τα θυμάμαι. Αυτό γιατί ότι κακό συμβαίνει γύρω μου εγώ πρώτα πρέπει να το ονειρεύομαι.Μη χάσω κανένα δυσάρεστο γεγονός!
  Το ότι δεν στέκω ιδιαίτερα τελευταία το ξέρω, αλλά τώρα και τα όνειρα γίνονται παράξενα. Και φτάνουμε στον τίτλο αυτής της ανάρτησης! Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου ότι κάποιοι φίλοι, που ούτε στο όνειρό μου ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω, με επισκέπτονται και μου φέρνουν μια πιατέλα ψάρια. Χάθηκε ένα γλυκάκι; Τα ψάρια πάντως ζωντανά δεν ήταν. Μετά από λίγο όλοι τους είναι κουρασμένοι και μου ζητούν να κοιμηθούν. Πάω λοιπόν στη μία κρεβατοκάμαρα να ετοιμάσω το κρεβάτι και στο πάτωμα βλέπω δύο ζωντανά  ψάρια που σπαρταρούσαν μεν, δεν έδειχναν να υποφέρουν και τόσο δε. Με το που τα είδα αηδίασα, έκλεισα την πόρτα και είπα στους άλλους ότι δεν μπορώ να τα πιάσω και θα κοιμηθούμε όλοι στην άλλη κρεβατοκάμαρα. 
   Οι άλλοι αποκοιμήθηκαν αμέσως, εγώ όμως δεν μπορούσα. Σηκώθηκα και είδα ότι οι επισκέπτες μου δεν ήταν πια στα κρεβάτια τους. Απλά εξαφανίστηκαν. Τράβηξα τα σκεπάσματα τους και από κάτω είχε ζωντανά ψάρια. Τράβηξα και τα δικά μου και υπήρχαν κι εκεί ψάρια και εκεί είναι που φρίκαρα εντελώς γιατί συνειδητοποίησα ότι τα ψάρια ήταν στο κρεβάτι μου όσο εγώ ήμουν ξαπλωμένη. Ό,τι και να μετακινούσα έβρισκα ψάρια. Όλα να σπαρταράνε κανένα να μην πεθαίνει. Λες και ήταν μέσα στο νερό τα άτιμα. Και μετά ήρθε το καλύτερο. Ακούω ένα παράξενο θόρυβο και βλέπω από την κουζίνα να εμφανίζεται ένα τεράστιο και φυσικά ζωντανότατο ψάρι. Αυτό δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ούτε σπαρταρούσε, ούτε είχε δυσκολία να αναπνεύσει. Ήταν σαν να κολυμπά μα κινούταν αργά. Έμεινα να το κοιτάζω κι αυτό επέστρεψε με την ησυχία του στην κουζίνα και την άραξε μπρος από τον καναπέ. Για κάποιο λόγο αυτό καθόλου δεν με ανησύχησε.
    Και κάπου εδώ ξύπνησα! Για να πω την αλήθεια μόλις άνοιξα τα μάτια μου άρχισα να κοιτώ γύρω μου. Ευτυχώς δεν υπήρχαν ψάρια! Μέχρι τώρα δεν είχα ζητήσει ποτέ σε κανέναν να μου εξηγήσει κάποιο όνειρο, αλλά ούτε έχω συμβουλευτεί και ονειροκρίτη  γιατί η ερμηνεία τους ήταν προφανής
  Ήταν τόσο παράξενο και έντονο αυτό το όνειρο που το διηγήθηκα σε μια φίλη μου και αυτή σε μια φίλη της και γενικώς πέρασε από πολλά στόματα αυτό το όνειρο. Καλά οι απόψεις... διαμετρικά αντίθετες! Ένας λέει, μεγάλη τύχη αν και θα αργήσει να έρθει γιατί το μεγάλο ψάρι ήταν αργό. Άλλος ότι τα ψάρια δείχνουν ότι θα πάρω μεγάλη τρομάρα, εξαιτίας των μικρών ψαριών.
Ένας τρίτος είπε ότι όταν ονειρεύεσαι ψωμί και ψάρια είναι πάντα καλό. (Χάθηκε να δω να γεμίζει το σπίτι ψωμί αντί για ζωντανά ψάρια;)
  Εγώ πάλι δεν ξέρω τι να πω. Ίσως πρέπει να δω ένα γιατρό. :) Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνω καιρό να ακουμπήσω ψάρια!!! 

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

If I could start again A million miles away I would keep myself I would find a way

">


What have I become 
My sweetest friend 
Everyone I know goes away 
In the end 
And you could have it all 
My empire of dirt 
I will let you down 
I will make you hurt 

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

"Αν πω σ' αρνήθηκα το ξέρεις θα 'μαι ψεύτης...."

   Μια ακόμη μέρα στην απόλυτη μοναξιά που εγώ επέλεξα, γιατί δεν αντέχω απλά κανέναν. Γιατί δεν μπορώ να ακούω για τα απλά καθημερινά προβλήματα επειδή είναι ακριβώς απλά. Και δε βλέπω γιατί να χαλώ χρόνο. Δεν είναι θέμα ψώνιου. Μακάρι να ήθελα να συζητώ γι αυτά. Θα σήμαινε ότι δεν υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα.
   Μα η ζωή όταν αποφασίζει να σε ρίξει στα δύσκολα δεν κάνει εκπτώσεις! Σε χτυπά από παντού. Κι έτσι όταν κάτι αρχίζει να πάει στραβά καλό είναι να προετοιμάζεσαι ότι όλα θα στραβώσουν. Τώρα βέβαια αν οι θεωρίες του τύπου: "τίποτε δε γίνεται δίχως λόγο" και "ουδέν κακόν αμιγές καλού" θα έπρεπε να με κάνουν να νιώσω καλύτερα...
  Πόσος καιρός πρέπει να περάσει για μη νιώθεις ότι δεν αντέχεις να ζεις χωρίς αυτόν που αγάπησες πέρα από κάθε λογική και όριο; Πώς μπορείς να νιώσεις πάλι ολόκληρος άνθρωπος όταν μέχρι πριν μήνες ένιωθες ένα μισό! Ένα ευτυχισμένο μισό που χαμογελούσε ακόμη και στον ύπνο του.
   Ποτέ δεν κατάλαβα πως άρχισε αυτή η ιστορία. Το συγκεκριμένο άτομο το έβρισκα ιδιαίτερα βαρετό και συνήθως όταν μου μιλούσε προσπαθούσα ευγενικά να το "ξεφορτωθώ". Και μια μέρα απλά ο τρόπος που τον έβλεπα άλλαξε εντελώς. Όχι σιγά σιγά επειδή αυτός επέμενε μα εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα, τόσο που θυμάμαι ακόμη ότι τη στιγμή που ένιωσα διαφορετικά έμεινα ακίνητη προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Και αφέθηκα και κάθε μέρα στην αρχή κάτι με άφηνε άφωνη. Την πρώτη φορά που μου έσφιξε το χέρι τρόμαξα. Όχι φυσικά γιατί το έκανε, μα γιατί συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να το είχε κάνει ήδη χιλιάδες φορές. Η ίδια αίσθηση με το πρώτο χάδι και την πρώτη επαφή. Και αυτό που δεν είχε τέλος και που ακόμη συμβαίνει όταν μιλάμε, ήταν να ξεκινάμε πάντα ταυτόχρονα να μιλήσουμε και να λέμε πάντα το ίδιο. Ήταν παράξενο να νιώθω ότι τον ήξερα ήδη. Αν και έλειπε εξωτερικό το περισσότερο καιρό ήταν πάντα παρών. Κι όλα κυλούσαν ήρεμα.
   Ήρεμα βέβαια δε σημαίνει και εύκολα. Ο πατέρας μου κατέληξε για πάνω από ένα μήνα στο νοσοκομείο. Δε θέλει ανάλυση αυτό. Όποιος το έζησε γνωρίζει. Μέσα στον πανικό γύρισα Ελλάδα.
Δύσκολο, δύσκολο, δύσκολο. Εκείνη τη φορά ο μπαμπάς μου τα κατάφερε κι ο καλός μου με στήριξε όσο πιο πολύ μπορούσε. Όλα καλά. που λέει ο λόγος, γιατί γι αυτόν κάτι άλλαξε μέσα του. Του το έλεγα, μα επέμενε ότι υπερβάλω. Κι όμως άλλαξε. Όλα άλλαξαν. Είμαι ένα άτομα που σπανιότατα θα ζητήσει τη βοήθεια κάποιου, ακόμη και του καλού μου. Δεν είναι θέμα υπερηφάνειας, μα από πολύ μικρή δε θέλω να ενοχλώ κανέναν. Αυτό το γράφω για να πω ότι την μοναδική φορά που του ζήτησα να σταθεί δίπλα μου για ένα πρόβλημα που ευθυνόμασταν και οι δύο, μου απάντησε ότι ήταν πολύ κουρασμένος και έπρεπε να κοιμηθεί. Δε με έριχνε καλύτερα από έναν ουρανοξύστη και να με περάσει και με ένα οδοστρωτήρα από πάνω σε περίπτωση που έμενε κάτι; Πρώτο θανατικό χτύπημα! Ακολούθησαν διάφορα λιγότερο σοβαρά χτυπήματα μέχρι που ήρθε αυτό που σήμανε το τέλος. Ο πατέρας μου πέθανε και αυτός με άφησε μόνη. Μόνη στην κηδεία, μόνη και μετά, ενώ αυτός το έχει περάσει ήδη και ξέρει. Ξέρει ότι τότε ανακαλύπτεις ένα νέο είδος πόνου. Ένα πόνο που δεν περνά ποτέ και παλεύεις απλά να να ζεις μαζί του. Κι ξαφνικά η επικοινωνία μας κατέληξε σε μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Αυτό ήταν όλο. Δύο μηνύματα το 24ωρο!!
   Πώς εξηγείται όλο αυτό ενώ για 16μήνες πήγαιναν όλα υπέροχα; Είχε δώσει όρκους αγάπης και πίστης σε άλλο άτομο κάποια χρόνια πριν. Μόνο που αυτό το άλλο άτομο δεν ήταν καν στο ίδιο κράτος με εμένα!
    "Πάρτα ηλίθια" τα λόγια μιας φίλης μου. "Μια ζωή δεν ακουμπάς ποτέ το κινητό κανενός, δεν έχεις καν σκεφτεί να κοιτάξεις τα πράγματά του. Η ανωτερότητα σε μάρανε". Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι δεν είναι θέμα ανωτερότητας, μα σεβασμού. Κι αυτό με λίγη προσπάθεια γίνεται. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνει είναι ότι δε θέλω να τον εκδικηθώ, ούτε να τον δω να υποφέρει. Η οργή κι ο πόνος που ένιωσα είναι ακόμα μέσα μου, μα δε θέλω να τα νιώσει κι αυτός γιατί ήταν πραγματικά το άλλο μου μισό. Κι όταν μας πονά το χέρι εμείς υποφέρουμε. Δεν πονά μόνο αυτό το μέλος του σώματός μας. Το ίδιο είναι για εμένα ο δικός του πόνος.
    Έχουν περάσει μήνες από τότε που έγινε αυτό. Και είναι όπως με το θάνατο του πατέρα μου. Ο πόνος δεν περνά, μα μαθαίνεις να ζεις με αυτόν. Ζεις με την απουσία.
    

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way

">

   Πάντα καλά ξεκινάω και πάντα χάνομαι στο δρόμο! Φαντάζομαι ότι γι' αυτό συνήθως οι καινούριες αρχές δε με τρομάζουν. Τις βλέπω σαν ευκαιρίες να πετάξω από επάνω μου τα προηγούμενα λάθη, όμως κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να δεχτείς τις συνέπειες των πράξεών σου ή της απραξίας σου! Ενώ όλα γύρω μου τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα εγώ νιώθω ότι μια άγκυρα με κρατά στο ίδιο σημείο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα πάντα με φοβίζουν τα τελευταία χρόνια και γιατί δε βρίσκω τη θέληση να αντιδράσω μα κάθομαι και κλαίγομαι και πονάω. Γιατί μιά φορά δεν καταφέρνω να πονέσω κι εγώ αυτούς πού με πόνεσαν; Βέβαια το ξέρω ότι αυτό θα έκανε κι εμένα να υποφέρω, μα ίσως καταλάβαιναν.
Ίσως!
   Ίσως βέβαια δεν τους νοιάζει.
 Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να φύγω. Μακριά απ' όλους και όλα. Να μη με βρίσκει κανείς. Τουλάχιστον μου 'μεινε ένα όνειρο, γιατί όλα τα άλλα έχουν γκρεμιστεί από καιρο.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη!

   Σα να μη φτάνουν όλα τα προβλήματα τα πουλιά μου έλειπαν! Και για να μην παρεξηγηθώ μιλώ για πετούμενα. Το συγκεκριμένο βέβαια ούτε να πετάξει δεν ήξερε καλά καλά γιατί ήταν μικρό. Η ηλικία του όμως στην πρώτη επαφή δεν με ενδιέφερε ιδιαιτέρα.
   Δεν είναι ότι καλύτερο να μπαίνεις στο μπάνιο με σκοπό να το χρησιμοποιήσεις και ξαφνικά να κατατρομάζεις γιατί κάτι πετά μπροστά σου και απότομα προσγειώνεται λίγα εκατοστά πιο πέρα. Βγαίνω από το μπάνιο τρέχοντας προσπαθώντας να  ντυθώ και κλείνω όσο πιο γρήγορα μπορώ την πόρτα πίσω μου. Παίρνω μιά βαθιά ανάσα και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Όχι ότι ήθελε και μεγάλη προσπάθεια! Το σπουργίτι ήταν μικρό και ακόμη έκανε δοκιμές για να μάθει να πετάει. Σε μιά από τις χαμηλές του πτήσεις κατέληξε στο μπάνιο μου. Οι χαρές του ισογείου!  
   Πώς το βγάζω όμως από το μπάνιο μου; Να το πιάσω δε θέλω. Λίγο το σιχαίνομαι, λίγο φοβάμαι μην το πληγώσω γιατί είναι πολύ μικρό και δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει αν το πλησιάσω. Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αφήσει αυτόν τον κόσμο πέφτοντας στη λεκάνη.
   Παίρνω μια σκούπα και κατευθύνομαι ξανά προς το μπάνιο μετά την απαραίτητη δόση γκρίνιας. Όλα τα παράξενα σε εμένα συμβαίνουν κ.τ.λ. Ανοίγω προσεκτικά την πόρτα, μα το σπουργιτάκι πουθενά. Γιά λίγο ελπίζω ότι κατάφερε και βγήκε όπως μπήκε, μα το παράθυρο έχει κλείσει από τον αέρα. Αν είχε γίνει κάτι τέτοιο θα πήγαινα να παίξω λόττο αλλά εγώ και η τύχη σπάνια συναντιόμαστε σε αυτή τη ζωή. Κι ενώ εγώ αφαιρέθηκα το σπουργίτι αποφάσισε να κάνει άλλη μια πτήση βγαίνοντας από όπου είχε κρυφτεί και έρχεται κατευθείαν στο πρόσωπό μου! Ως πολύ θαρραλέος άνθρωπος βγάζω μια φωνή και κλείνω την πόρτα. Και πού να έμπαινε κανένα μεγαλύτερο!!!
   Ο σκοπός μου αρχικά ήταν να κατεβάσω το καπάκι της λεκάνης για να το γλιτώσω από την αυτοκτονία, αλλά τελικά αποφάσισα "ο καθένας με την τύχη του σε αυτό τον κόσμο". Ανοίγω ξανά την πόρτα πολύ αργά. Χρησιμοποιώ την σκούπα να ανοίξω το παράθυρο. Η πρώτη σωστή κίνηση. Τώρα πρέπει να εντοπίσω το σπουργίτι. Ή θα καταλάβει και θα βγει έξω ή θα αναγκαστώ να το πιάσω! Μέχρι τώρα δεν είχα φανταστεί ότι ήταν τόσο δύσκολο να βρω κάτι σε ένα μικρό μπάνιο. Κάποια στιγμή επιτέλους το εντόπισα κρυμμένο σε μια γωνιά και άρχισα το κυνηγητό. Με τα πολλά το καημένο βγήκε έξω.
   Τώρα πρέπει να καθαρίσω όλο το μπάνιο γιατί σιχαίνομαι την ιδέα ότι έκανε βόλτα στις πορσελάνες και στα πλυμένα ρούχα. Έκανε δεν έκανε! Άντε να δούμε τί άλλο με περιμένει!
 

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

τέλος!

">

uffaaaa


Πόσα βιογραφικά πρέπει να στείλει κάποιος για να λάβει μιά απάντηση, έστω και αρνητική;

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Όλα στραβά θα σου πάνε.....

Όταν η ζωή δε βοηθάει σε τίποτε κι εσύ δεν είσαι δυνατός αρκετά να βάλεις ένα χεράκι να αλλάξεις την κατάσταση, τί γίνεται; Όταν όλα πήγαν στραβά και σύντομα θα στραβώσουν κι άλλο; Είναι δυνατό σε λίγες μέρες να γίνει ένα θαύμα που θα αλλάξει τα πάντα προς το καλύτερο;
Ετών 32. Οι σπουδές στη μέση, δουλειά γιόκ, σύντροφος ανύπαρκτος κι εγώ δεν έχω τη δύναμη να κάνω τίποτε. Τα πάντα με φοβίζουν και απλά καταρρέω!
Οι άλλοι γύρω μου βέβαια παίρνουν τις αποφάσεις τους για εμένα.
Η "μεγάλη αγάπη" την έκανε με ελαφρά. Ακόμη γι αυτόν βέβαια είμαι ό,τι καλύτερο και δε θα σταματήσει ποτέ να με αγαπάει, μόνο που υπάρχουν κάποια εμπόδια που δεν του επιτρέπουν να είναι μαζί μου!
Il grande capo κάνει παρέα με το Θεό τώρα πια. Που@&#α ζωή, όπως έλεγε κι αυτός. Γιατί τόσο νωρίς; Ήταν ο μόνος που με κατάλαβε, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Και με δεχόταν με όλες τις αδυναμίες μου. Και δεν είναι σωστό. Μου λείπει τόσο πολύ.
Μέχρι και στο λόττο το έριξα, αλλά πού τέτοια τύχη!

Τώρα μας σώνει μόνο ένα θαύμα! Αν και θα έπρεπε να το κάνω εγώ και όχι να το περιμένω ουρανοκατέβατο!


hmmmm



Το μόνο σίγουρο γι' αυτό το blog είναι ότι έχει το σωστό Url
Trust your dog, not your friend!
Το τι θα γράφω ούτε εγώ το ξέρω!