Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Ο μύθος της μέσης!


Ο χρόνος περνά κι εγώ κάθε μέρα νιώθω όλο και πιο έντονα ότι είμαι απ' αλλού!

Δε βγάζω συνεννόηση! Καλά, όλοι θεωρούμε το εαυτό μας πολύ έξυπνο, αλλά με λίγη αυτογνωσία και σοβαρότητα καταλαβαίνει κανείς ότι είναι κάπου στη μέση, μιλώντας για κοινωνική νοημοσύνη. Κι αυτή η περίφημη "μέση" θα έπρεπε να φτάνει και να περισσεύει για τη βασική επικοινωνία. Ή μήπως όχι;
Δεδομένου ότι είμαι σε μια δουλειά, κι ο τόνος άνετα θα μπορούσε να κάνει μια βολτούλα στο "ι", που με φέρνει σε επαφή με πολύ κόσμο καθημερινά, θα έλεγα ότι αυτή η μέση είναι μια ουτοπία.
Αν τη βρείτε σας παρακαλώ να μου το πείτε! Και μη φανταστεί κανείς τίποτε περίπλοκο. Μια ταυτότητα και ένα αφμ ζητώ να συμπληρώσω αιτήσεις και με κοιτούν λες και μιλώ κινέζικα.
Θα έγραφα και κάποιους διαλόγους για να αξιολογηθεί η ποιότητα επικοινωνίας αλλά συνήθως οι πελάτες αποκρίνονται με: "μμμ", "χμμ", "ναι", "όχι", "καλά" και όσοι έχουν όρεξη λένε και "τι λες μωρή;", "να υπογράψεις μόνη σου" και διάφορα καλλιτεχνικά!
Το καλύτερο είναι όταν μπουκάρουν στο γραφείο και σου πετούν από μακριά τα χαρτιά και απαιτούν άμεση εξυπηρέτηση χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να σου πουν τί επιθυμούν.
Για αποφυγή παρεξηγήσεων, δε δουλεύω στο δημόσιο και δεν είμαι καν full-time.

Τα καλύτερα όμως έρχονται όταν σε γουστάρει κάποιος πελάτης.
Πριν λίγες ημέρες ήρθε ένας παππούς κοντά στα 90. Του πήρε ένα τέταρτο να καταλάβει τι χαρτιά έπρεπε να μου δώσει και ταυτόχρονα έπρεπε να ακούω όλα τα αισχρά του σχόλια και να το παίζω ότι δεν τρέχει τίποτε. Όταν αναπόφευκτα του γύρισα την πλάτη για να βγάλω φωτοτυπίες έφαγα ένα πανηγυρικό χούφτωμα και με τα δύο χέρια. Δυνατός ο γέρος! Μου ήρθε ο θάνατος! Κρατιόμουν όσο μπορούσα να μην τον σκοτώσω και του ούρλιαξα να πάρει τα χέρια του από πάνω μου. Κι τί έκανε; Δεν μάζεψε τα χέρια του. Απλά χαζογελούσε! Ε, δεν άντεξα άλλο. Τον τσάκωσα απ' το σβέρκο και τον πέταξα έξω απ' το γραφείο. Το απίστευτο ήταν ότι με κοιτούσε έκπληκτος και έλεγε ότι δεν έγινε τίποτε και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αντέδρασα έτσι και αφού είδε ότι δε υποχωρούσα άρχιζε να με βρίζει. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ένα από τα αφεντικά που φυσικά έμεινε με ανοιχτό το στόμα και ο παππούς με όλη του τη δύναμη ζητούσε την απόλυσή μου. Καταλήξαμε να με κρατά το αφεντικό να μη σπάσω τα μούτρα στον παππού ο οποίος δεν έφευγε με τίποτε. Γενικώς ρεζιλευτήκαμε σε πολύ κόσμο και εγώ έπρεπε να απολογηθώ και στα 11 αφεντικά μου, γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενά τους φταίω κι εγώ που δεν απέφυγα το χούφτωμα και τα επακόλουθά του!

Κοινωνική νοημοσύνη; Ανεκτίμητη!
Για όλα τα άλλα, βολεύεσαι και με μια MasterCard!