Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

"Αν πω σ' αρνήθηκα το ξέρεις θα 'μαι ψεύτης...."

   Μια ακόμη μέρα στην απόλυτη μοναξιά που εγώ επέλεξα, γιατί δεν αντέχω απλά κανέναν. Γιατί δεν μπορώ να ακούω για τα απλά καθημερινά προβλήματα επειδή είναι ακριβώς απλά. Και δε βλέπω γιατί να χαλώ χρόνο. Δεν είναι θέμα ψώνιου. Μακάρι να ήθελα να συζητώ γι αυτά. Θα σήμαινε ότι δεν υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα.
   Μα η ζωή όταν αποφασίζει να σε ρίξει στα δύσκολα δεν κάνει εκπτώσεις! Σε χτυπά από παντού. Κι έτσι όταν κάτι αρχίζει να πάει στραβά καλό είναι να προετοιμάζεσαι ότι όλα θα στραβώσουν. Τώρα βέβαια αν οι θεωρίες του τύπου: "τίποτε δε γίνεται δίχως λόγο" και "ουδέν κακόν αμιγές καλού" θα έπρεπε να με κάνουν να νιώσω καλύτερα...
  Πόσος καιρός πρέπει να περάσει για μη νιώθεις ότι δεν αντέχεις να ζεις χωρίς αυτόν που αγάπησες πέρα από κάθε λογική και όριο; Πώς μπορείς να νιώσεις πάλι ολόκληρος άνθρωπος όταν μέχρι πριν μήνες ένιωθες ένα μισό! Ένα ευτυχισμένο μισό που χαμογελούσε ακόμη και στον ύπνο του.
   Ποτέ δεν κατάλαβα πως άρχισε αυτή η ιστορία. Το συγκεκριμένο άτομο το έβρισκα ιδιαίτερα βαρετό και συνήθως όταν μου μιλούσε προσπαθούσα ευγενικά να το "ξεφορτωθώ". Και μια μέρα απλά ο τρόπος που τον έβλεπα άλλαξε εντελώς. Όχι σιγά σιγά επειδή αυτός επέμενε μα εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα, τόσο που θυμάμαι ακόμη ότι τη στιγμή που ένιωσα διαφορετικά έμεινα ακίνητη προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Και αφέθηκα και κάθε μέρα στην αρχή κάτι με άφηνε άφωνη. Την πρώτη φορά που μου έσφιξε το χέρι τρόμαξα. Όχι φυσικά γιατί το έκανε, μα γιατί συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να το είχε κάνει ήδη χιλιάδες φορές. Η ίδια αίσθηση με το πρώτο χάδι και την πρώτη επαφή. Και αυτό που δεν είχε τέλος και που ακόμη συμβαίνει όταν μιλάμε, ήταν να ξεκινάμε πάντα ταυτόχρονα να μιλήσουμε και να λέμε πάντα το ίδιο. Ήταν παράξενο να νιώθω ότι τον ήξερα ήδη. Αν και έλειπε εξωτερικό το περισσότερο καιρό ήταν πάντα παρών. Κι όλα κυλούσαν ήρεμα.
   Ήρεμα βέβαια δε σημαίνει και εύκολα. Ο πατέρας μου κατέληξε για πάνω από ένα μήνα στο νοσοκομείο. Δε θέλει ανάλυση αυτό. Όποιος το έζησε γνωρίζει. Μέσα στον πανικό γύρισα Ελλάδα.
Δύσκολο, δύσκολο, δύσκολο. Εκείνη τη φορά ο μπαμπάς μου τα κατάφερε κι ο καλός μου με στήριξε όσο πιο πολύ μπορούσε. Όλα καλά. που λέει ο λόγος, γιατί γι αυτόν κάτι άλλαξε μέσα του. Του το έλεγα, μα επέμενε ότι υπερβάλω. Κι όμως άλλαξε. Όλα άλλαξαν. Είμαι ένα άτομα που σπανιότατα θα ζητήσει τη βοήθεια κάποιου, ακόμη και του καλού μου. Δεν είναι θέμα υπερηφάνειας, μα από πολύ μικρή δε θέλω να ενοχλώ κανέναν. Αυτό το γράφω για να πω ότι την μοναδική φορά που του ζήτησα να σταθεί δίπλα μου για ένα πρόβλημα που ευθυνόμασταν και οι δύο, μου απάντησε ότι ήταν πολύ κουρασμένος και έπρεπε να κοιμηθεί. Δε με έριχνε καλύτερα από έναν ουρανοξύστη και να με περάσει και με ένα οδοστρωτήρα από πάνω σε περίπτωση που έμενε κάτι; Πρώτο θανατικό χτύπημα! Ακολούθησαν διάφορα λιγότερο σοβαρά χτυπήματα μέχρι που ήρθε αυτό που σήμανε το τέλος. Ο πατέρας μου πέθανε και αυτός με άφησε μόνη. Μόνη στην κηδεία, μόνη και μετά, ενώ αυτός το έχει περάσει ήδη και ξέρει. Ξέρει ότι τότε ανακαλύπτεις ένα νέο είδος πόνου. Ένα πόνο που δεν περνά ποτέ και παλεύεις απλά να να ζεις μαζί του. Κι ξαφνικά η επικοινωνία μας κατέληξε σε μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Αυτό ήταν όλο. Δύο μηνύματα το 24ωρο!!
   Πώς εξηγείται όλο αυτό ενώ για 16μήνες πήγαιναν όλα υπέροχα; Είχε δώσει όρκους αγάπης και πίστης σε άλλο άτομο κάποια χρόνια πριν. Μόνο που αυτό το άλλο άτομο δεν ήταν καν στο ίδιο κράτος με εμένα!
    "Πάρτα ηλίθια" τα λόγια μιας φίλης μου. "Μια ζωή δεν ακουμπάς ποτέ το κινητό κανενός, δεν έχεις καν σκεφτεί να κοιτάξεις τα πράγματά του. Η ανωτερότητα σε μάρανε". Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι δεν είναι θέμα ανωτερότητας, μα σεβασμού. Κι αυτό με λίγη προσπάθεια γίνεται. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνει είναι ότι δε θέλω να τον εκδικηθώ, ούτε να τον δω να υποφέρει. Η οργή κι ο πόνος που ένιωσα είναι ακόμα μέσα μου, μα δε θέλω να τα νιώσει κι αυτός γιατί ήταν πραγματικά το άλλο μου μισό. Κι όταν μας πονά το χέρι εμείς υποφέρουμε. Δεν πονά μόνο αυτό το μέλος του σώματός μας. Το ίδιο είναι για εμένα ο δικός του πόνος.
    Έχουν περάσει μήνες από τότε που έγινε αυτό. Και είναι όπως με το θάνατο του πατέρα μου. Ο πόνος δεν περνά, μα μαθαίνεις να ζεις με αυτόν. Ζεις με την απουσία.
    

4 σχόλια:

  1. den uparxei logiki eksigisi se tetoia pragmata.etsi nomizw egw toulaxiston. oso gia tis fraseis tou tupou "ola ginontai gia kapoio logo" h "otan 8eleis kati polu olo to sumpan mpla mpla" den nomizw oti voi8ane kanena isa isa pou kanoun megalytero kako giati to na ksereis oti se kapoion exoun leitourgisei kanei to ais8ima adikias akoma megalutero gia esena!

    ola auta pou grafeis ta vlepw kai se mena, einai wraio na vlepeis oti den eisai moni sou kai an pros8eseis kai mia dosi xioumor stin melagxolia sou akoma kai autin apokta tin plaka tis!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξέρεις κάτι; Δεν άρχισα να γράφω αυτό το ιστολόγιο για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Δεν με ενδιαφέρει να γίνει γνωστό. Τα σχόλια τα κάνω μόνο όταν αυτό που διαβάζω μου αρέσει πολύ. Δεν με ενδιαφέρει αν θα έχω αναγνώστες, μα είναι ωραίο να μη νιώθεις πάντα διαφορετικός και ότι ζεις σε λάθος κόσμο. Φαντάζομαι ότι όλοι μας νιώθουμε ότι τα βάσανά μας είναι χειρότερα από των άλλων, μα διαβάζοντας αυτά που γράφουν άλλα άτομα αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό με κάνει να χαμογελώ.
    Το χιούμορ θα έρθει μόνο του, σύντομα ελπίζω, μόλις τα πράγματα θα φτιάξουν λίγο. Και που θα πάει; Θα φτιάξουν.
    Πάντως γράφεις πολύ ωραία και αν και βιβλιοφάγος είχα καιρό να διαβάσω κάτι τόσο όμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δύναμη καλή μου.. Προσπάθησε να αντιμετωπίσεις τα πράγματα όσο πιο εγωιστικά μπορείς. Ξέρω ότι ακούγεται άσχημο, αλλά καμιά φορά δεν είναι. Να προστατέψεις τον εαυτό σου πρέπει..

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ευχαριστώ tsouxtra μου. Έχεις δίκιο.
    Για κάποιο μυστήριο λόγο πιστεύουμε ότι να προσέχουμε τον εαυτό μας είναι εγωιστικό, όταν οι γύρο μας δεν κάνουν τίποτε άλλο και συνήθως εις βάρος άλλων! Είναι και μερικοί βέβαια που καταλήγουν να είναι πάντα τα θύματα. (Για μένα το λέω). Αλλά πού θα πάει; Θα μάθω να αντιστέκομαι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή