Ψάριαααααα...

  Εγώ και τα όνειρα δεν είχαμε ποτέ καλή σχέση! Δε θέλω να βλέπω όνειρα, μα μιας και αυτό είναι αδύνατο δε θέλω να τα θυμάμαι. Αυτό γιατί ότι κακό συμβαίνει γύρω μου εγώ πρώτα πρέπει να το ονειρεύομαι.Μη χάσω κανένα δυσάρεστο γεγονός!
  Το ότι δεν στέκω ιδιαίτερα τελευταία το ξέρω, αλλά τώρα και τα όνειρα γίνονται παράξενα. Και φτάνουμε στον τίτλο αυτής της ανάρτησης! Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου ότι κάποιοι φίλοι, που ούτε στο όνειρό μου ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω, με επισκέπτονται και μου φέρνουν μια πιατέλα ψάρια. Χάθηκε ένα γλυκάκι; Τα ψάρια πάντως ζωντανά δεν ήταν. Μετά από λίγο όλοι τους είναι κουρασμένοι και μου ζητούν να κοιμηθούν. Πάω λοιπόν στη μία κρεβατοκάμαρα να ετοιμάσω το κρεβάτι και στο πάτωμα βλέπω δύο ζωντανά  ψάρια που σπαρταρούσαν μεν, δεν έδειχναν να υποφέρουν και τόσο δε. Με το που τα είδα αηδίασα, έκλεισα την πόρτα και είπα στους άλλους ότι δεν μπορώ να τα πιάσω και θα κοιμηθούμε όλοι στην άλλη κρεβατοκάμαρα. 
   Οι άλλοι αποκοιμήθηκαν αμέσως, εγώ όμως δεν μπορούσα. Σηκώθηκα και είδα ότι οι επισκέπτες μου δεν ήταν πια στα κρεβάτια τους. Απλά εξαφανίστηκαν. Τράβηξα τα σκεπάσματα τους και από κάτω είχε ζωντανά ψάρια. Τράβηξα και τα δικά μου και υπήρχαν κι εκεί ψάρια και εκεί είναι που φρίκαρα εντελώς γιατί συνειδητοποίησα ότι τα ψάρια ήταν στο κρεβάτι μου όσο εγώ ήμουν ξαπλωμένη. Ό,τι και να μετακινούσα έβρισκα ψάρια. Όλα να σπαρταράνε κανένα να μην πεθαίνει. Λες και ήταν μέσα στο νερό τα άτιμα. Και μετά ήρθε το καλύτερο. Ακούω ένα παράξενο θόρυβο και βλέπω από την κουζίνα να εμφανίζεται ένα τεράστιο και φυσικά ζωντανότατο ψάρι. Αυτό δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ούτε σπαρταρούσε, ούτε είχε δυσκολία να αναπνεύσει. Ήταν σαν να κολυμπά μα κινούταν αργά. Έμεινα να το κοιτάζω κι αυτό επέστρεψε με την ησυχία του στην κουζίνα και την άραξε μπρος από τον καναπέ. Για κάποιο λόγο αυτό καθόλου δεν με ανησύχησε.
    Και κάπου εδώ ξύπνησα! Για να πω την αλήθεια μόλις άνοιξα τα μάτια μου άρχισα να κοιτώ γύρω μου. Ευτυχώς δεν υπήρχαν ψάρια! Μέχρι τώρα δεν είχα ζητήσει ποτέ σε κανέναν να μου εξηγήσει κάποιο όνειρο, αλλά ούτε έχω συμβουλευτεί και ονειροκρίτη  γιατί η ερμηνεία τους ήταν προφανής. 
  Ήταν τόσο παράξενο και έντονο αυτό το όνειρο που το διηγήθηκα σε μια φίλη μου και αυτή σε μια φίλη της και γενικώς πέρασε από πολλά στόματα αυτό το όνειρο. Καλά οι απόψεις... διαμετρικά αντίθετες! Ένας λέει, μεγάλη τύχη αν και θα αργήσει να έρθει γιατί το μεγάλο ψάρι ήταν αργό. Άλλος ότι τα ψάρια δείχνουν ότι θα πάρω μεγάλη τρομάρα, εξαιτίας των μικρών ψαριών.
Ένας τρίτος είπε ότι όταν ονειρεύεσαι ψωμί και ψάρια είναι πάντα καλό. (Χάθηκε να δω να γεμίζει το σπίτι ψωμί αντί για ζωντανά ψάρια;)
  Εγώ πάλι δεν ξέρω τι να πω. Ίσως πρέπει να δω ένα γιατρό. :) Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνω καιρό να ακουμπήσω ψάρια!!! 

If I could start again A million miles away I would keep myself I would find a way

">


What have I become 
My sweetest friend 
Everyone I know goes away 
In the end 
And you could have it all 
My empire of dirt 
I will let you down 
I will make you hurt 

"Αν πω σ' αρνήθηκα το ξέρεις θα 'μαι ψεύτης...."

   Μια ακόμη μέρα στην απόλυτη μοναξιά που εγώ επέλεξα, γιατί δεν αντέχω απλά κανέναν. Γιατί δεν μπορώ να ακούω για τα απλά καθημερινά προβλήματα επειδή είναι ακριβώς απλά. Και δε βλέπω γιατί να χαλώ χρόνο. Δεν είναι θέμα ψώνιου. Μακάρι να ήθελα να συζητώ γι αυτά. Θα σήμαινε ότι δεν υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα.
   Μα η ζωή όταν αποφασίζει να σε ρίξει στα δύσκολα δεν κάνει εκπτώσεις! Σε χτυπά από παντού. Κι έτσι όταν κάτι αρχίζει να πάει στραβά καλό είναι να προετοιμάζεσαι ότι όλα θα στραβώσουν. Τώρα βέβαια αν οι θεωρίες του τύπου: "τίποτε δε γίνεται δίχως λόγο" και "ουδέν κακόν αμιγές καλού" θα έπρεπε να με κάνουν να νιώσω καλύτερα...
  Πόσος καιρός πρέπει να περάσει για μη νιώθεις ότι δεν αντέχεις να ζεις χωρίς αυτόν που αγάπησες πέρα από κάθε λογική και όριο; Πώς μπορείς να νιώσεις πάλι ολόκληρος άνθρωπος όταν μέχρι πριν μήνες ένιωθες ένα μισό! Ένα ευτυχισμένο μισό που χαμογελούσε ακόμη και στον ύπνο του.
   Ποτέ δεν κατάλαβα πως άρχισε αυτή η ιστορία. Το συγκεκριμένο άτομο το έβρισκα ιδιαίτερα βαρετό και συνήθως όταν μου μιλούσε προσπαθούσα ευγενικά να το "ξεφορτωθώ". Και μια μέρα απλά ο τρόπος που τον έβλεπα άλλαξε εντελώς. Όχι σιγά σιγά επειδή αυτός επέμενε μα εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα, τόσο που θυμάμαι ακόμη ότι τη στιγμή που ένιωσα διαφορετικά έμεινα ακίνητη προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Και αφέθηκα και κάθε μέρα στην αρχή κάτι με άφηνε άφωνη. Την πρώτη φορά που μου έσφιξε το χέρι τρόμαξα. Όχι φυσικά γιατί το έκανε, μα γιατί συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να το είχε κάνει ήδη χιλιάδες φορές. Η ίδια αίσθηση με το πρώτο χάδι και την πρώτη επαφή. Και αυτό που δεν είχε τέλος και που ακόμη συμβαίνει όταν μιλάμε, ήταν να ξεκινάμε πάντα ταυτόχρονα να μιλήσουμε και να λέμε πάντα το ίδιο. Ήταν παράξενο να νιώθω ότι τον ήξερα ήδη. Αν και έλειπε εξωτερικό το περισσότερο καιρό ήταν πάντα παρών. Κι όλα κυλούσαν ήρεμα.
   Ήρεμα βέβαια δε σημαίνει και εύκολα. Ο πατέρας μου κατέληξε για πάνω από ένα μήνα στο νοσοκομείο. Δε θέλει ανάλυση αυτό. Όποιος το έζησε γνωρίζει. Μέσα στον πανικό γύρισα Ελλάδα.
Δύσκολο, δύσκολο, δύσκολο. Εκείνη τη φορά ο μπαμπάς μου τα κατάφερε κι ο καλός μου με στήριξε όσο πιο πολύ μπορούσε. Όλα καλά. που λέει ο λόγος, γιατί γι αυτόν κάτι άλλαξε μέσα του. Του το έλεγα, μα επέμενε ότι υπερβάλω. Κι όμως άλλαξε. Όλα άλλαξαν. Είμαι ένα άτομα που σπανιότατα θα ζητήσει τη βοήθεια κάποιου, ακόμη και του καλού μου. Δεν είναι θέμα υπερηφάνειας, μα από πολύ μικρή δε θέλω να ενοχλώ κανέναν. Αυτό το γράφω για να πω ότι την μοναδική φορά που του ζήτησα να σταθεί δίπλα μου για ένα πρόβλημα που ευθυνόμασταν και οι δύο, μου απάντησε ότι ήταν πολύ κουρασμένος και έπρεπε να κοιμηθεί. Δε με έριχνε καλύτερα από έναν ουρανοξύστη και να με περάσει και με ένα οδοστρωτήρα από πάνω σε περίπτωση που έμενε κάτι; Πρώτο θανατικό χτύπημα! Ακολούθησαν διάφορα λιγότερο σοβαρά χτυπήματα μέχρι που ήρθε αυτό που σήμανε το τέλος. Ο πατέρας μου πέθανε και αυτός με άφησε μόνη. Μόνη στην κηδεία, μόνη και μετά, ενώ αυτός το έχει περάσει ήδη και ξέρει. Ξέρει ότι τότε ανακαλύπτεις ένα νέο είδος πόνου. Ένα πόνο που δεν περνά ποτέ και παλεύεις απλά να να ζεις μαζί του. Κι ξαφνικά η επικοινωνία μας κατέληξε σε μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Αυτό ήταν όλο. Δύο μηνύματα το 24ωρο!!
   Πώς εξηγείται όλο αυτό ενώ για 16μήνες πήγαιναν όλα υπέροχα; Είχε δώσει όρκους αγάπης και πίστης σε άλλο άτομο κάποια χρόνια πριν. Μόνο που αυτό το άλλο άτομο δεν ήταν καν στο ίδιο κράτος με εμένα!
    "Πάρτα ηλίθια" τα λόγια μιας φίλης μου. "Μια ζωή δεν ακουμπάς ποτέ το κινητό κανενός, δεν έχεις καν σκεφτεί να κοιτάξεις τα πράγματά του. Η ανωτερότητα σε μάρανε". Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι δεν είναι θέμα ανωτερότητας, μα σεβασμού. Κι αυτό με λίγη προσπάθεια γίνεται. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνει είναι ότι δε θέλω να τον εκδικηθώ, ούτε να τον δω να υποφέρει. Η οργή κι ο πόνος που ένιωσα είναι ακόμα μέσα μου, μα δε θέλω να τα νιώσει κι αυτός γιατί ήταν πραγματικά το άλλο μου μισό. Κι όταν μας πονά το χέρι εμείς υποφέρουμε. Δεν πονά μόνο αυτό το μέλος του σώματός μας. Το ίδιο είναι για εμένα ο δικός του πόνος.
    Έχουν περάσει μήνες από τότε που έγινε αυτό. Και είναι όπως με το θάνατο του πατέρα μου. Ο πόνος δεν περνά, μα μαθαίνεις να ζεις με αυτόν. Ζεις με την απουσία.
    

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way

">

   Πάντα καλά ξεκινάω και πάντα χάνομαι στο δρόμο! Φαντάζομαι ότι γι' αυτό συνήθως οι καινούριες αρχές δε με τρομάζουν. Τις βλέπω σαν ευκαιρίες να πετάξω από επάνω μου τα προηγούμενα λάθη, όμως κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να δεχτείς τις συνέπειες των πράξεών σου ή της απραξίας σου! Ενώ όλα γύρω μου τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα εγώ νιώθω ότι μια άγκυρα με κρατά στο ίδιο σημείο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα πάντα με φοβίζουν τα τελευταία χρόνια και γιατί δε βρίσκω τη θέληση να αντιδράσω μα κάθομαι και κλαίγομαι και πονάω. Γιατί μιά φορά δεν καταφέρνω να πονέσω κι εγώ αυτούς πού με πόνεσαν; Βέβαια το ξέρω ότι αυτό θα έκανε κι εμένα να υποφέρω, μα ίσως καταλάβαιναν.
Ίσως!
   Ίσως βέβαια δεν τους νοιάζει.
 Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να φύγω. Μακριά απ' όλους και όλα. Να μη με βρίσκει κανείς. Τουλάχιστον μου 'μεινε ένα όνειρο, γιατί όλα τα άλλα έχουν γκρεμιστεί από καιρο.

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη!

   Σα να μη φτάνουν όλα τα προβλήματα τα πουλιά μου έλειπαν! Και για να μην παρεξηγηθώ μιλώ για πετούμενα. Το συγκεκριμένο βέβαια ούτε να πετάξει δεν ήξερε καλά καλά γιατί ήταν μικρό. Η ηλικία του όμως στην πρώτη επαφή δεν με ενδιέφερε ιδιαιτέρα.
   Δεν είναι ότι καλύτερο να μπαίνεις στο μπάνιο με σκοπό να το χρησιμοποιήσεις και ξαφνικά να κατατρομάζεις γιατί κάτι πετά μπροστά σου και απότομα προσγειώνεται λίγα εκατοστά πιο πέρα. Βγαίνω από το μπάνιο τρέχοντας προσπαθώντας να  ντυθώ και κλείνω όσο πιο γρήγορα μπορώ την πόρτα πίσω μου. Παίρνω μιά βαθιά ανάσα και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Όχι ότι ήθελε και μεγάλη προσπάθεια! Το σπουργίτι ήταν μικρό και ακόμη έκανε δοκιμές για να μάθει να πετάει. Σε μιά από τις χαμηλές του πτήσεις κατέληξε στο μπάνιο μου. Οι χαρές του ισογείου!  
   Πώς το βγάζω όμως από το μπάνιο μου; Να το πιάσω δε θέλω. Λίγο το σιχαίνομαι, λίγο φοβάμαι μην το πληγώσω γιατί είναι πολύ μικρό και δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει αν το πλησιάσω. Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αφήσει αυτόν τον κόσμο πέφτοντας στη λεκάνη.

   Παίρνω μια σκούπα και κατευθύνομαι ξανά προς το μπάνιο μετά την απαραίτητη δόση γκρίνιας. Όλα τα παράξενα σε εμένα συμβαίνουν κ.τ.λ. Ανοίγω προσεκτικά την πόρτα, μα το σπουργιτάκι πουθενά. Γιά λίγο ελπίζω ότι κατάφερε και βγήκε όπως μπήκε, μα το παράθυρο έχει κλείσει από τον αέρα. Αν είχε γίνει κάτι τέτοιο θα πήγαινα να παίξω λόττο αλλά εγώ και η τύχη σπάνια συναντιόμαστε σε αυτή τη ζωή. Κι ενώ εγώ αφαιρέθηκα το σπουργίτι αποφάσισε να κάνει άλλη μια πτήση βγαίνοντας από όπου είχε κρυφτεί και έρχεται κατευθείαν στο πρόσωπό μου! Ως πολύ θαρραλέος άνθρωπος βγάζω μια φωνή και κλείνω την πόρτα. Και πού να έμπαινε κανένα μεγαλύτερο!!!
   Ο σκοπός μου αρχικά ήταν να κατεβάσω το καπάκι της λεκάνης για να το γλιτώσω από την αυτοκτονία, αλλά τελικά αποφάσισα "ο καθένας με την τύχη του σε αυτό τον κόσμο". Ανοίγω ξανά την πόρτα πολύ αργά. Χρησιμοποιώ την σκούπα να ανοίξω το παράθυρο. Η πρώτη σωστή κίνηση. Τώρα πρέπει να εντοπίσω το σπουργίτι. Ή θα καταλάβει και θα βγει έξω ή θα αναγκαστώ να το πιάσω! Μέχρι τώρα δεν είχα φανταστεί ότι ήταν τόσο δύσκολο να βρω κάτι σε ένα μικρό μπάνιο. Κάποια στιγμή επιτέλους το εντόπισα κρυμμένο σε μια γωνιά και άρχισα το κυνηγητό. Με τα πολλά το καημένο βγήκε έξω.
   Τώρα πρέπει να καθαρίσω όλο το μπάνιο γιατί σιχαίνομαι την ιδέα ότι έκανε βόλτα στις πορσελάνες και στα πλυμένα ρούχα. Έκανε δεν έκανε! Άντε να δούμε τί άλλο με περιμένει!
 

τέλος!

">

uffaaaa

Πόσα βιογραφικά πρέπει να στείλει κάποιος για να λάβει μιά απάντηση, έστω και αρνητική;

Όλα στραβά θα σου πάνε.....

Όταν η ζωή δε βοηθάει σε τίποτε κι εσύ δεν είσαι δυνατός αρκετά να βάλεις ένα χεράκι να αλλάξεις την κατάσταση, τί γίνεται; Όταν όλα πήγαν στραβά και σύντομα θα στραβώσουν κι άλλο; Είναι δυνατό σε λίγες μέρες να γίνει ένα θαύμα που θα αλλάξει τα πάντα προς το καλύτερο;

Ετών 32. Οι σπουδές στη μέση, δουλειά γιόκ, σύντροφος ανύπαρκτος κι εγώ δεν έχω τη δύναμη να κάνω τίποτε. Τα πάντα με φοβίζουν και απλά καταρρέω!

Οι άλλοι γύρω μου βέβαια παίρνουν τις αποφάσεις τους για εμένα.

Η "μεγάλη αγάπη" την έκανε με ελαφρά. Ακόμη γι αυτόν βέβαια είμαι ό,τι καλύτερο και δε θα σταματήσει ποτέ να με αγαπάει, μόνο που υπάρχουν κάποια εμπόδια που δεν του επιτρέπουν να είναι μαζί μου!

Il grande capo κάνει παρέα με το Θεό τώρα πια. Που@&#α ζωή, όπως έλεγε κι αυτός. Γιατί τόσο νωρίς; Ήταν ο μόνος που με κατάλαβε, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Και με δεχόταν με όλες τις αδυναμίες μου. Και δεν είναι σωστό. Μου λείπει τόσο πολύ.

Μέχρι και στο λόττο το έριξα, αλλά πού τέτοια τύχη!

Τώρα μας σώνει μόνο ένα θαύμα! Αν και θα έπρεπε να το κάνω εγώ και όχι να το περιμένω ουρανοκατέβατο!

hmmmm

Το μόνο σίγουρο γι' αυτό το blog είναι ότι έχει το σωστό Url

Trust your dog, not your friend!

Το τι θα γράφω ούτε εγώ το ξέρω!