Είχα κάποτε ένα blog...

 Εδώ και λίγο καιρό τριγυρνά στο κεφάλι μου ότι κάποτε είχα ένα blog. Είπα κι εγώ να το "ανοίξω" μετά από τόσα χρόνια. Τώρα βέβαια αυτό ακούγεται πολύ πιο εύκολο απ' ότι ήταν στην πραγματικότητα γιατί δε θυμόμουν ούτε καν το mail, πόσο μάλλον τον κωδικό. Μετά την απαραίτητη ταλαιπωρία με κωδικούς επαναφοράς και τα σχετικά επιτέλους το είδα.
Λες και το έγραφε άλλος άνθρωπος. Αν εξαιρέσει κανείς την έμφυτη γκρίνια και τα παράπονα -που συνήθως τα κάνω στον εαυτό μου- δε θυμόμουν τίποτε, εκτός από το post με το σπουργίτι. Όχι γιατί ήταν αστείο, αλλά μάλλον γιατί από τότε κάθε φορά που βλέπω σπουργίτι μου σηκώνεται η τρίχα. Στο κάτω κάτω τί είναι  η ζωή αν δεν αποκτήσεις και καμιά φοβία;

Και πάμε στο σήμερα!
Παίζει στο μυαλό μου το σουξέ του Ρουβά "Όλα καλά θα σου πάνε"!
Μόνο που το γράφω ειρωνικά, αλλά και με ελπίδα ότι θα φτιάξουν τα πράγματα γιατί κατά βάθος είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα δεν έχω δύναμη και θέληση να κάνω και πολλά για να αλλάξω τα πράγματα.

Ομορφιές της ζωής μου:

1. Επέστρεψα σπίτι και μένω με τη μάνα μου.

Τα καλύτερα! Δεν την παλεύω καθόλου. Δεν έχουμε τίποτε κοινό. Μα τίποτε. Δε συνεννοούμαστε, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε και εδώ ένα άλλο διαχρονικό σουξέ παίζει στο μυαλό μου όταν βαράει κάτι υστερίες χωρίς λόγο το "Εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή".


     2.  Εχω γαμάτη δουλειά.

Δουλεύω με πρόγραμμα ΟΑΕΔ! Χλίδα τρελλή! Εννοείται ότι παίρνω 490 ευρώ-διότι λεφτά υπάρχουν. Αμ δε! τα 190 τα παίρνει αυτός. Κοινώς έχει τζάμπα υπάλληλο κι εγώ απέμεινα με το μεγάλο δίλημμα αν πρέπει να στείλω τα λεφτά μου στην Ελβετία ή μήπως να κάνω μια offshore κάπου!


    3.  Έμεινα χωρίς φίλους.

Δεδομένου ότι έλειπα χρόνια, όταν επέστρεψα στην πόλη μου δε βρήκα κανέναν από τους φίλους μου. Οι περισσότεροι δεν είναι πια εδώ και όσοι έμειναν παντρεύτηκαν και έχουν παιδιά. Σα να μην είναι εδώ είναι. Σπάνιο να τους δεις.


    4. Ερωτική ζωή μυστήριο.

Είναι ένας τύπος παράξενος που πολύ με μπερδεύει. Αν συναντηθούμε τυχαία στο δρόμο δεν μπορώ να φύγω με τίποτε γιατί δε σταματά να μου μιλά. Κι όσο μιλά τόσο ψιλοχαϊδεύει, πολύ διακριτικά πάντα, τόσο μου λεέι πόσο είναι σίγουρος ότι θα καταφέρω να διορθώσω τα πάντα στη ζωή μου γιατί πιστεύει σε εμένα κτλ Και κάθε φορά καταλήγουμε στο ίδιο. "Θα σε πάρω να πάμε για καφέ γιατί χαθήκαμε". Δεν παίρνει όμως ποτέ. Στέλνει μηνύματα στις γιορτές και απαντά πάντα στα δικά μου μηνύματα που περιορίζονται πάντα σε γιορτές. Κι αν πάρει τηλέφωνο, μόνο ως απάντηση σε ευχές σε περίπτωση γιορτής μιλάμε γενικά και κάπου κάπου πετάει κανα υπονοούμενο για να μάθει αν παίζει κάτι με κάποιον άλλον και καταλήγουμε στο γνωστό:  "Θα σε πάρω να πάμε για καφέ γιατί χαθήκαμε"!



Έχω κι άλλες ομορφιές αλλά θα τις αφήσω για άλλη φορά να κάνω και καμιά δουλειά.
Η ανάλυση κάθε ομορφιάς άλλη φορά. :)

Ο μύθος της μέσης!

Ο χρόνος περνά κι εγώ κάθε μέρα νιώθω όλο και πιο έντονα ότι είμαι απ' αλλού!

Δε βγάζω συνεννόηση! Καλά, όλοι θεωρούμε το εαυτό μας πολύ έξυπνο, αλλά με λίγη αυτογνωσία και σοβαρότητα καταλαβαίνει κανείς ότι είναι κάπου στη μέση, μιλώντας για κοινωνική νοημοσύνη. Κι αυτή η περίφημη "μέση" θα έπρεπε να φτάνει και να περισσεύει για τη βασική επικοινωνία. Ή μήπως όχι;

Δεδομένου ότι είμαι σε μια δουλειά, κι ο τόνος άνετα θα μπορούσε να κάνει μια βολτούλα στο "ι", που με φέρνει σε επαφή με πολύ κόσμο καθημερινά, θα έλεγα ότι αυτή η μέση είναι μια ουτοπία.

Αν τη βρείτε σας παρακαλώ να μου το πείτε! Και μη φανταστεί κανείς τίποτε περίπλοκο. Μια ταυτότητα και ένα αφμ ζητώ να συμπληρώσω αιτήσεις και με κοιτούν λες και μιλώ κινέζικα.

Θα έγραφα και κάποιους διαλόγους για να αξιολογηθεί η ποιότητα επικοινωνίας αλλά συνήθως οι πελάτες αποκρίνονται με: "μμμ", "χμμ", "ναι", "όχι", "καλά" και όσοι έχουν όρεξη λένε και "τι λες μωρή;", "να υπογράψεις μόνη σου" και διάφορα καλλιτεχνικά!

Το καλύτερο είναι όταν μπουκάρουν στο γραφείο και σου πετούν από μακριά τα χαρτιά και απαιτούν άμεση εξυπηρέτηση χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να σου πουν τί επιθυμούν.

Για αποφυγή παρεξηγήσεων, δε δουλεύω στο δημόσιο και δεν είμαι καν full-time.

Τα καλύτερα όμως έρχονται όταν σε γουστάρει κάποιος πελάτης.

Πριν λίγες ημέρες ήρθε ένας παππούς κοντά στα 90. Του πήρε ένα τέταρτο να καταλάβει τι χαρτιά έπρεπε να μου δώσει και ταυτόχρονα έπρεπε να ακούω όλα τα αισχρά του σχόλια και να το παίζω ότι δεν τρέχει τίποτε. Όταν αναπόφευκτα του γύρισα την πλάτη για να βγάλω φωτοτυπίες έφαγα ένα πανηγυρικό χούφτωμα και με τα δύο χέρια. Δυνατός ο γέρος! Μου ήρθε ο θάνατος! Κρατιόμουν όσο μπορούσα να μην τον σκοτώσω και του ούρλιαξα να πάρει τα χέρια του από πάνω μου. Κι τί έκανε; Δεν μάζεψε τα χέρια του. Απλά χαζογελούσε! Ε, δεν άντεξα άλλο. Τον τσάκωσα απ' το σβέρκο και τον πέταξα έξω απ' το γραφείο. Το απίστευτο ήταν ότι με κοιτούσε έκπληκτος και έλεγε ότι δεν έγινε τίποτε και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αντέδρασα έτσι και αφού είδε ότι δε υποχωρούσα άρχιζε να με βρίζει. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ένα από τα αφεντικά που φυσικά έμεινε με ανοιχτό το στόμα και ο παππούς με όλη του τη δύναμη ζητούσε την απόλυσή μου. Καταλήξαμε να με κρατά το αφεντικό να μη σπάσω τα μούτρα στον παππού ο οποίος δεν έφευγε με τίποτε. Γενικώς ρεζιλευτήκαμε σε πολύ κόσμο και εγώ έπρεπε να απολογηθώ και στα 11 αφεντικά μου, γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενά τους φταίω κι εγώ που δεν απέφυγα το χούφτωμα και τα επακόλουθά του!

Κοινωνική νοημοσύνη; Ανεκτίμητη!

Για όλα τα άλλα, βολεύεσαι και με μια MasterCard!

Ηλιθιότητα και Αγένεια (Η&Α) = Εγγυημένος Νευρικός Κλονισμός

Δεν ξέρω τί συμβαίνει τον τελευταίο καιρό αλλά νομίζω ότι έχουμε κατακλυστεί από αγενείς και ηλίθιους. Έχω φρικάρει. Όλοι ξέρουμε ότι το είδος δε σπανίζει και συνήθως η ηλιθιότητα με την αγένεια πάνε πακέτο, μα τώρα τελευταία έχω μείνει άφωνη. Είναι καιρός τώρα που κρατιέμαι να μην ανοίξω το στόμα μου γιατί αν το κάνω δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το ξανακλείσω και αν θα σωθεί κανείς!

Έχω βαρεθεί αυτό τον σούπερ συνδυασμό (Η&Α). Δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Βλάπτει σοβαρά την υγεία. Υπάρχουν βέβαια διάφορα στάδια, όπως για όλες τις αρρώστιες. Από τον κλασικό τύπο που πέφτει πάνω σου στο δρόμο και σου τη λέει κι από πάνω μέχρι αυτούς που πραγματικά κόντεψαν να σε σκοτώσουν γιατί παραβίασαν ολόκληρο τον Κ.Ο.Κ. και βγαίνουν και από το αυτοκίνητό τους και αρχίζουν και σου ουρλιάζουν στα μούτρα.

Τώρα γιατί αυτές τις ημέρες εγώ πέφτω όλο σε τέτοιους τύπους δε γνωρίζω. Μου έτυχαν όλα.

Ο κλασικός τύπο στο σούπερ μάρκετ που βάζει κάθετα το καροτσάκι στο διάδρομο και ο οποίος σου τη λέει όταν του ζητάς ευγενικά να περάσεις. (Κρατήθηκα, δεν είπα τίποτε).

Η μαντάμ που μπαίνει σε ένα σκαστό από κόσμο λεωφορείο με καμιά δεκαριά σακούλες και σε σπρώχνει. Κι εσύ κρατιέσαι να μην της την πεις, παρόλο που κάτι αιχμηρό σου χώνεται στη γάμπα και ένα μπουκέτο σέλινο μπαινοβγαίνει στο μάτι σου. Γιατί τα λαχανικά είναι ευαίσθητα και δε θέλει να τα πατήσουν και τα κρατά ως τη φλόγα το άγαλμα της ελευθερίας. Τελικά αντί να ευχαριστεί που δεν της είπα τίποτε, μου την είπε ότι δεν προσέχω καθόλου και θα της καταστρέψω τα ψώνια. (Κρατήθηκα. Είπα μόνο ότι δεν πάμε καλά και κατέβηκα στην επόμενη στάση. Η άλλη επιλογή ήταν να πετάξω αυτή έξω απ' το λεωφορείο).

Ο καθυστερημένος υπάλληλος. Για κάποιο λόγο, όταν βλέπουμε κάποιον πίσω από ένα γραφείο πιστεύουμε ότι έχει ένα βασικό IQ. Μέγα λάθος. Πήγα λοιπόν σε μια υπηρεσία να φτιάξω κάτι χαρτιά για τα οποία ήταν σημαντικό η χώρα σου να ανήκει στην ευρωπαϊκή ένωση. Διευκρίνηση: μένω εξωτερικό. Κι εδώ είναι που ο συνδυασμός (Η&Α) με χτύπησε αλύπητα. Γιατί καλά από τη μία να μη γνωρίζει ο υπάλληλος ότι η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ -τρομάρα μας- αλλά δεν πίστευε ούτε εμένα ούτε τους συναδέλφους του. Κι επειδή είμαι και τυχερή μόνο αυτός εκεί μέσα μπορούσε να φτιάξει τα χαρτιά που χρειαζόμουν και ο προϊστάμενός του απουσίαζε. Αποφάσισα λοιπόν να φύγω και να επιστρέψω την επόμενη που θα ήταν στο γραφείο ο προϊστάμενος, μετά από τη συμβουλή ενός υπαλλήλου. Κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή έγινε ένας χαμός άλλα κόλπα. Ο τύπος προσβλήθηκε και άρχισε να με βρίζει λέγοντάς μου ότι είμαι μια ψεύτρα και ότι πήγα εκεί μόνο και μόνο για να τον προσβάλω-γιατί όλοι λατρεύουμε να πηγαίνουμε τις δημόσιες υπηρεσίες- και μετά με στρίμωξε σε μια γωνία ρωτώντας με επανειλημμένα ποίος με έστειλε σε αυτόν. Τρόμαξε το μάτι μου. Ευτυχώς τον μάζεψαν οι συνάδελφοι εξηγώντας μου ότι έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Πείραζε να τον βάλουν σε ένα γραφείο που δε θα είχε επαφή με κόσμο; Η ηλιθιότητα που λέγαμε! (Εδώ κι αν κρατήθηκα. Αυτόν μπορούσα να τον κάνω να χάσει τη δουλειά του).

Για κάποιο μυστήριο λόγο όλο τέτοια μου συμβαίνουν αυτές τις ημέρες, αλλά εκεί που πραγματικά δεν άντεξα άλλο ήταν όταν εδώ και μερικές ημέρες ένας φίλος μου, χωρίς λόγο έγινε εξαιρετικά αγενής μαζί μου. Απίστευτα άσχημη συμπεριφορά. Την πρώτη φορά δεν είπα τίποτε. Τη δεύτερη του είπα ότι δεν είναι ευγενικός ο τρόπος που μου φέρεται, όταν στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τον στείλω στο διάολο και τελικά σήμερα το πρωί το εξευτέλισε εντελώς. Ε εντάξει. Αυτή τη φορά του την είπα αλλά ειλικρινά πολύ "μαζεμένα" περιγράφοντάς του τη συμπεριφορά του και του ζήτησα να μου εξηγήσει την αιτία αυτής της συμπεριφοράς. Απάντηση: "Όχι εγώ δεν τα είπα αυτά". Έλα που μένουμε όμως σε διαφορετικά κράτη κ επικοινωνούμε μέσω msn. Έκανα λοιπόν μια ωραία αντιγραφή και επικόλληση από το ιστορικό και του τα έστειλα. Απάντηση; Καμία. Επέμεινα να ζητώ απάντηση και τελικά την πήρα :"Δεν έχω τίποτε άλλο να πω. Με ενοχλείς"!!!!! Ε εντάξει. Αυτό ήταν. Τα πήρα και τον ξέχεσα και πάραυτα κρατήθηκα να μην του γράψω όλα όσα θα άξιζε. Βλέπω να μπαίνει και αυτός στη λίστα με τα άτομα που πρέπει να βγάλω από τη ζωή μου. Άλλη μια ευκαιρία έχει. Μετά τέλος. Διότι μία που παρουσιάζει κάποιος τα συμπτώματα (Η&Α) είναι καταδικασμένος να χειροτερεύσει και να βασανίζει τους γύρω του μέχρι θανάτου. Μερικοί πάλι καταφέρνουν να βασανίζουν τον κόσμο και μετά θάνατον. Αν όχι οι ίδιοι, οι συγγενείς τους, αλλά γι αυτό θα γράψω κάποια άλλη στιγμή.

DON'T BE POLITE WITH IDIOTS.THEY'RE DANGEROUS. JUST RUN AWAY!

Σταμάτης ο Χωριάτης!

   Έχω καιρό, όχι μονο να γράψω κάτι, μα και να μπω γενικώς σε οποιοδήποτε ιστολόγιο. Αυτό σημαίνει ότι θα διαβάζω με τις  ώρες σήμερα γιατί υπάρχουν κάποια άτομα που γράφουν υπέροχα. Δεn έγραψα κάτι γιατί τίποτε δεν άλλαξε. Τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν στραβά και δε βλέπω γιατί να τα καταγράψω κιόλας. Είναι αρκετό που τα ζω.

   Αλλά έχω ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι εντελώς μάταιο και χωρίς σημασία. Κι εδώ κολλά ο τίτλος! Σταμάτης. Ένα όνομα μια εγγύηση!!!

   Ο Σταμάτης με βρήκε στο φατσοβιβλίο (facebook). Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν έδωσα σημασία. Ένας ‘φίλος’ ακόμη! Όταν λοιπόν δέχομαι κάποιον ως φίλο μου συνήθως κοιτάζω το profile του και τις φωτογραφίες του τόσο από περιέργεια οσο και για να καταλάβω αν τον γνωρίζω στην πραγματική ζωή γιατί δε θυμάμαι ονόματα.  Το ίδιο έκανα και με το Σταμάτη. Μορφή το παιδί. Φωτογραφίες δεν είχε και ούτε έχει και κάθε μέρα προσθέτει νέους ‘φίλους’ ή για να είμαι ειλικρινής μόνο ΄φίλες’.

   Δε θα έδινα καμία σημασία αν δεν μου έστελνε πολλά, μα πολλά μηνύματα! Τον χαρακτηρισμό χωριάτης (εννοείται στη νοοτροπία, μην παρεξηγηθώ) τον απέκτησε με όλη την αξία του.Μετά το πρώτο μήνυμα που ήταν απλά το κλασικό τι κάνεις και τα σχετικά άρχισε να δείχνει με πολλή υπερηφάνεια τι διαμάντι είναι.Κατ' αρχάς άρχισε να με φωνάζει μωρό μου, αγάπη μου και τα σχετικά-που καλό είναι να μην αναφέρω. Να μην ξεχάσω να πω ότι οι δικές μου απαντήσεις ήταν κρύες και τυπικές. Στο δεύτερο μήνυμα ήθελε να του δώσω το νούμερό μου και όταν του είπα ότι τρέχει στην αρχή με παρακάλεσε και μετά τα πήρε στην κράνα. Τρελά νεύρα. Δεν μπορούσε και δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει πως κάποια δε λιώνει μπρος στη γοητεία του! Σκέφτηκα προς στιγμήν να τον στείλω στο δ....ο, αλλά μετά αποφάσισα να διασκεδάσω!!!

    Οι χάρες του Σταμάτη είναι πολλές. Κατ' αρχάς για να καταλάβεις τί γράφει πρέπει να διαβάσεις την ίδια πρόταση χίλιες φορές γιατί αυτός και η ορθογραφία φαίνεται ότι δεν έχουν γνωριστεί. Πώς το τελείωσε το σχολείο ένας Θεός το ξέρει. Αν δε, γράψω καμιά δύσκολη κατ' αυτόν λέξη είναι λες και μιλώ κινέζικα. Φέρεται λες και μιλά σε επαγγελματία -φαντάζομαι δε χρειάζεται να διευκρινίσω τον τομέα εργασίας- και απορεί γιατί δεν πέφτω στα πόδια του! Και φυσικά έχει το χαριτωμένο χαρακτηριστικό εκεί που του μιλάς να εξαφανίζεται. Αν του κάνεις παρατήρηση γι' αυτό τρελαίνεται και συνήθως ξανα-εξαφανίζεται. Α και να μην ξεχάσω το βασικό. Είναι ο άντρας ο πολλά βαρύς που δεν ανέχεται να μιλάς με άλλους. Επίσης μου έκανε τις βαρυσήμαντες δηλώσεις ότι είναι τρελός μαζί μου και θέλει  να φτιάξει τη ζωή του -κι αυτή μαζί μου-και φυσικά ότι με γουστάρει τρελά και τον κα....ω απίστευτα και πάνω απ' όλα ότι με αγαπάει και ότι θα κάνει οτιδήποτε για να με κερδίσει.

   Το ξέρω ότι δε φαίνονται αστεία όλα αυτά γιατί υπάρχουν στιγμές που κι εγώ τσαντίζομαι απίστευτα και λέω ότι θα τον μπλοκάρω, αλλά μετά σκέφτομαι ότι έχει την πλάκα του να βλέπεις πόσο γελοίος είναι κάποιος που πιστεύει ότι είναι τρελός τύπος και ότι όλες οι γυναίκες θα έκαναν τα πάντα γι αυτόν.

Για να πω την αλήθεια έχω μεγάλη περιέργεια να δω τη φωτογραφία του. Κάτι μου λέει ότι θα έχει τα χάλια του. Δεν εννοώ ότι θα είναι άσχημος, μπορεί να είναι και ωραίος ή τέλος πάντων κάπου στο μέσο όρο άλλα νομίζω ότι από τη φωτογραφία θα ΄φέγγει’ όλη η ευφυΐα και η νοοτροπία του. Αν και δε νομίζω τελικά να μου κάνει την τιμή να τον θαυμάσω! Μήπως να γίνω ζεστή στις απαντήσεις μου και να δείξω ότι δεν μου είναι τόσο αδιάφορος; 

   Και πριν να τελειώσω αυτό το αφιέρωμα στο θεϊκό  Σταμάτη να τονίσω ότι λέει τόσα πολλά ψέμματα που πέφτω από την καρέκλα από τα γέλια. Αλλά μη σκέφτεστε άσχημα για το Σταμάτη! Για όλα φταίει ο ανιψιός του που χρησιμοποιεί τον υπολογιστή του!!   

Πόσα θες να μας τρελάνεις;

  Το πρώην άλλο μου μισό, έχει βαλθεί να με αποτρελάνει! Έχω που 'χω τα χάλια μου. Γιατί τώρα είμαστε στη φάση "φίλοι". Ο Θεός να το κάνει φιλία αυτό! Ναι φυσικά, τα θέλω και τα παθαίνω γιατί δεν μπορώ να τον βγάλω εντελώς από τη ζωή μου και λέω ότι θα συνηθίσω να τον βλέπω διαφορετικά. Έλα όμως που μέσα μέσα δεν αντέχω και τα παίρνω κανονικά και του λέω από την αρχή όλα όσα με έκανε να περάσω, αλλά εκεί που πραγματικά εξοργίζομαι είναι όταν μου λέει: "μα γιατί θυμάσαι συνέχεια το παρελθόν"; Παρελθόν; Για ποιόν; Γι' αυτόν φυσικά. Γιατί για εμένα πιο παρόν δε γίνεται. Όταν ακόμη νιώθεις τον πόνο να σου σκίζει τα σωθικά, δεν το λες έτσι εύκολα παρελθόν! Για εμένα θα παρέλθει όταν ο πόνος μαλακώσει, όταν οι μνήμες θα είναι οι καλές στιγμές.
   Μετά λέει ότι καταλαβαίνει πόσο με πόνεσε και ότι σύντομα θα μου αποδείξει πόσο πολύ με νοιάζεται έστω και αν τώρα πια μπορεί να το κάνει μόνο ως φίλος-και πριν μόνο ως φίλος μπορούσε να με νοιάζεται μόνο που ξέχασε να μου το πει. Έχει μήνες τώρα που το λέει και κάθε φορά το ίδιο τραγουδάκι παίζει στο μυαλουδάκι μου (το υποκοριστικό δεν είναι χαριτωμενιά γιατί οι νευρώνες μειώνονται μέρα με τη μέρα) "...λόγια, λόγια, λόγια. λόγια ψεύτικα...". Το καλύτερο βέβαια είναι ότι την επόμενη ημέρα, γιατί ούτε μέρα δε χάνεται παρόλο που εγώ δεν τον ψάχνω ποτέ, μου μιλά λες και δεν έγινε τίποτε και με ρωτά πώς είμαι και δεν ξεχνά ποτέ να μου πει πόσο του λείπω!!!
   ΟΚ, από τη μεριά μου είναι μαζοχισμός πέντε αστέρων! Αυτός όμως γιατί το κάνει αυτό; Ξέρει πολύ καλά ότι επανασύνδεση δεν παίζει. Αυτός έφυγε.
   Άγνωστοι αι βουλαί του κυρίου (χωρίς κεφαλαίο κ)!
 

Φτάνει, φτάνει, φτάνει

Παράπονο πικρό πάλι με πιάνει.
Μου λείπει τόσο πολύ ο πατέρας μου. Όλα να τα αντέξω, μα αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη.

Ψάριαααααα...

  Εγώ και τα όνειρα δεν είχαμε ποτέ καλή σχέση! Δε θέλω να βλέπω όνειρα, μα μιας και αυτό είναι αδύνατο δε θέλω να τα θυμάμαι. Αυτό γιατί ότι κακό συμβαίνει γύρω μου εγώ πρώτα πρέπει να το ονειρεύομαι.Μη χάσω κανένα δυσάρεστο γεγονός!
  Το ότι δεν στέκω ιδιαίτερα τελευταία το ξέρω, αλλά τώρα και τα όνειρα γίνονται παράξενα. Και φτάνουμε στον τίτλο αυτής της ανάρτησης! Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου ότι κάποιοι φίλοι, που ούτε στο όνειρό μου ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω, με επισκέπτονται και μου φέρνουν μια πιατέλα ψάρια. Χάθηκε ένα γλυκάκι; Τα ψάρια πάντως ζωντανά δεν ήταν. Μετά από λίγο όλοι τους είναι κουρασμένοι και μου ζητούν να κοιμηθούν. Πάω λοιπόν στη μία κρεβατοκάμαρα να ετοιμάσω το κρεβάτι και στο πάτωμα βλέπω δύο ζωντανά  ψάρια που σπαρταρούσαν μεν, δεν έδειχναν να υποφέρουν και τόσο δε. Με το που τα είδα αηδίασα, έκλεισα την πόρτα και είπα στους άλλους ότι δεν μπορώ να τα πιάσω και θα κοιμηθούμε όλοι στην άλλη κρεβατοκάμαρα. 
   Οι άλλοι αποκοιμήθηκαν αμέσως, εγώ όμως δεν μπορούσα. Σηκώθηκα και είδα ότι οι επισκέπτες μου δεν ήταν πια στα κρεβάτια τους. Απλά εξαφανίστηκαν. Τράβηξα τα σκεπάσματα τους και από κάτω είχε ζωντανά ψάρια. Τράβηξα και τα δικά μου και υπήρχαν κι εκεί ψάρια και εκεί είναι που φρίκαρα εντελώς γιατί συνειδητοποίησα ότι τα ψάρια ήταν στο κρεβάτι μου όσο εγώ ήμουν ξαπλωμένη. Ό,τι και να μετακινούσα έβρισκα ψάρια. Όλα να σπαρταράνε κανένα να μην πεθαίνει. Λες και ήταν μέσα στο νερό τα άτιμα. Και μετά ήρθε το καλύτερο. Ακούω ένα παράξενο θόρυβο και βλέπω από την κουζίνα να εμφανίζεται ένα τεράστιο και φυσικά ζωντανότατο ψάρι. Αυτό δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ούτε σπαρταρούσε, ούτε είχε δυσκολία να αναπνεύσει. Ήταν σαν να κολυμπά μα κινούταν αργά. Έμεινα να το κοιτάζω κι αυτό επέστρεψε με την ησυχία του στην κουζίνα και την άραξε μπρος από τον καναπέ. Για κάποιο λόγο αυτό καθόλου δεν με ανησύχησε.
    Και κάπου εδώ ξύπνησα! Για να πω την αλήθεια μόλις άνοιξα τα μάτια μου άρχισα να κοιτώ γύρω μου. Ευτυχώς δεν υπήρχαν ψάρια! Μέχρι τώρα δεν είχα ζητήσει ποτέ σε κανέναν να μου εξηγήσει κάποιο όνειρο, αλλά ούτε έχω συμβουλευτεί και ονειροκρίτη  γιατί η ερμηνεία τους ήταν προφανής. 
  Ήταν τόσο παράξενο και έντονο αυτό το όνειρο που το διηγήθηκα σε μια φίλη μου και αυτή σε μια φίλη της και γενικώς πέρασε από πολλά στόματα αυτό το όνειρο. Καλά οι απόψεις... διαμετρικά αντίθετες! Ένας λέει, μεγάλη τύχη αν και θα αργήσει να έρθει γιατί το μεγάλο ψάρι ήταν αργό. Άλλος ότι τα ψάρια δείχνουν ότι θα πάρω μεγάλη τρομάρα, εξαιτίας των μικρών ψαριών.
Ένας τρίτος είπε ότι όταν ονειρεύεσαι ψωμί και ψάρια είναι πάντα καλό. (Χάθηκε να δω να γεμίζει το σπίτι ψωμί αντί για ζωντανά ψάρια;)
  Εγώ πάλι δεν ξέρω τι να πω. Ίσως πρέπει να δω ένα γιατρό. :) Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνω καιρό να ακουμπήσω ψάρια!!!